My favourite coffee is you | #กาแฟของคราม (1/?)

My favourite coffee is you | #กาแฟของคราม SF 

Pair : Kuanlin x Jihoon

Theme : Coffeeverse (ใครยังไม่เคยอ่านเวิร์สนี้ลองจิ้มดูรายละเอียดตรงนี้นะคะ >จิ้ม< )

เสียงกริ่งที่แขวนอยู่ตรงหน้าประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของชายหนุ่มผู้มาเยือน เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่ชื้นฝนถูกเสยขึ้นไปอย่างลวกๆจนเผยให้เห็นใบหน้าหวาน ยิ่งกลิ่นหอมละมุนที่เป็นเอกลักษณ์ต่างนำพาให้หลายต่อหลายคนในร้านจ้องมอง

ตาคู่สวยกวาดไปทั่วเพื่อมองหาที่ว่างในร้านสำหรับนั่งหลบฝน จนในที่สุดก็เห็นที่ว่างที่เหลืออยู่เพียงแต่อีกฝากหนึ่งของเก้าอี้มีเด็กหนุ่มพร้อมกับกองหนังสืออยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปหาก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขอผมนั่งด้วยได้ไหมครับ?”

เจ้าของโต๊ะขยับตัวจัดหนังสือให้เข้าที่เข้าทางเล็กน้อยก่อนจะตอบรับอีกคน

“เชิญครับ”

.

.

.

ครามขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจเนื้อหาในหนังสือ แต่เป็นเพราะร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ชวนต่อบทสนทนาใดๆให้หงุดหงิดใจก็ตาม แต่เป็นเพราะกลิ่นที่เย้ายวนของอีกฝ่ายมันเด่นชัดเสียจนไม่มีสมาธิกับหนังสือตรงหน้า

เขาเป็นcupที่รับcafletมาโดยตลอด เพราะยังไม่เจอcoffeeที่เหมาะสมกับตัวเขา จนล้มเลิกความตั้งใจที่จะตามหาคู่และตัดสินใจรับยาแทน แต่คนๆนี้หน้าทำเอาเขามีความคิดที่อยากจะลองอีกครั้ง ถ้าพูดแบบตรงๆเลยคือทั้งหอม หวาน ชวนให้ลิ้มลอง ดูละมุนกว่าcoffeeคนอื่นๆนัก  

นอกจากกลิ่นแล้ว. . .ถึงไม่อยากจะยอมรับ แต่คนตรงหน้าเขาดูมีเสน่ห์ชวนให้มองมาก ทั้งดวงตากลมโต จมูกรั้นๆ รวมถึงริมฝีปากอิ่มที่ตอนนี้กำลังจิบกาแฟที่มีกลิ่นคล้ายกับเจ้าตัว 

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ครามสะดุ้งเล็กน้อย เพราะดูเหมือนว่าเขาจะถูกอีกคนจับได้เสียแล้ว เจ้าตัวส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้คนตัวเล็กเป็นครั้งแรก 

“เปล่าครับ...แค่กาแฟหอมดี”

"อ๋อ...ครับ"

ร่างเล็กตอบรับแค่สั้นๆแต่กลับนั่งอมยิ้มกับแก้วอยู่คนเดียว แล้วใช่ว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นที่ไหน อยากรู้จัก . . . อยากสนิทมากกว่านี้ แต่กาแฟในแก้วของอีกคนกำลังพร่องลงทีละน้อย แถมฝนก็ทำท่าจะหยุดตกเสียแล้ว

.

.

“ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณที่ให้แชร์ที่นั่งด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”

“แล้วเจอกันใหม่นะ. . .”

คนตัวเล็กจัดแจงเสื้อผ้าเล็กน้อยและออกจากคาเฟ่ไปอย่างเร่งรีบราวกับนัดใครไว้ ทิ้งไว้แค่เพียงเด็กหนุ่มที่อยากจะให้เวลาตอนนี้เดินช้าลงอีกนิดแท้ๆ

.

.

.  

ครามยังคงมาคาเฟ่ในเวลาเดิม โดยหวังนิดๆว่าจะได้พบกับอีกคน แต่ผ่านไปเป็นสัปดาห์ก็ไม่มีวี่แววของคนๆนั้น ประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายเอ่ยทำเอาครามอดคิดไม่ได้ว่าจะได้พบกันอีกตอนไหน ที่เป็นไปได้ที่สุดในตอนนี้ ก็คงทำได้เพียงนึกถึงใบหน้าหวานของคนที่ไม่รู้จักแม้ชื่อที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ

แต่แล้วจู่ๆภาพเบื้องหน้าก็ชัดขึ้นมาเกินกว่าจะเป็นเพียงจินตนาการของตน . . . แถมกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ของอีกคนทำให้เขารู้ว่าไม่ได้ฝันไป คนตัวเล็กเดินพ้นประตูเข้ามาก่อนจะโบกมือมาทางเขาเล็กน้อย

"ว่าไง วันนี้ก็แวะมาอ่านหนังสืออีกแล้วหรอ"

"ครับ . . . "

ครามตอบไปสั้นๆแต่อีกฝ่ายกลับยิ้มให้เขาเสียกว้าง จนรู้สึกว่าควรชวนคุยให้มากกว่านี้หรือเปล่า สายตาที่ยังประสานกันอยู่แถมใบหน้าที่เหมือนอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่างทำให้คนที่เพิ่งมายังไม่เดินหนีไปไหน 

"นั่งด้วยกันมั้ยครับ?"

"เอาสิ"

ตนรู้สึกดีใจอยู่ภายในที่อีกคนยอมตกลงแต่ต้องเก็บซ่อนอาการไว้ วันนี้คนตัวเล็กแต่งตัวดูแตกต่างออกไปจากครั้งก่อน เสื้อสูทที่ตอนนี้ถูกพาดอยู่ตรงเก้าอี้ทำให้เขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องอายุมากกว่าเขาแน่ๆ และตอนนี้เขาคงจะเป็นบ้าไปจริงๆเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆพับแขนเสื้อขึ้น ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงจะมองคนตรงหน้าว่าเท่หรือเปล่านะ? แต่เขากลับมองว่าน่ารักและอยากจะช่วยยังไงก็ไม่รู้

"เอาแต่จ้องผมอีกแล้ว"

เสียงหวานเอ่ยเรียกดึงให้เขาออกมาจากจินตนาการ ปากอิ่มดูเบะขึ้นเล็กน้อยคงเพราะเขาจ้องจนทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจขึ้นมา ทำยังไงได้ . . . ก็คุณน่ามองเสียขนาดนี้ ผมยกโกโก้ขึ้นดื่มเพื่อเรียกแรงใจเล็กน้อย อย่างน้อยเจอกันครั้งที่สองแล้วแถมตัดสินใจนั่งกับเขาแบบนี้ ก็พอจะทำให้คิดเข้าข้างตัวเองบ้างได้ไหมนะ ว่าอีกฝ่ายก็พอจะสนใจตนเหมือนกัน

"เอ่อ. . .ผมชื่อคราม คุณชื่ออะไรหรอครับ?"

"เราชื่อพร้อม . . . ยินดีที่ได้รู้จักนะคราม"

talk 

ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมาก + ชอบกินกาแฟ แล้วก็อยากลองแต่งเวิร์สนี้เลยได้ฟิคนี้มา 

หวังว่าจะชอบกันนะคะ ถ้าถูกใจฝากกดหัวใจในทวิตหรือ rt ทีน้า
หรือใครอยากเม้นอะไรก็ #กาแฟของคราม ค่ะ 
เลิฟๆ